The end

Bijna thuis. Fijne vlucht, lekker vlot. Inmiddels in de derde en laatste trein gestapt op weg naar Amersfoort-Schothorst (is in het Engels niet uit te spreken denk ik) waar Erik mij opwacht.

Vliegen

Inmiddels in het vliegtuig. Na de gebruikelijk toespraken en uitleg ga ik weer lekker vliegen. Bijna thuis.

Dag 5

Vanmorgen om halfacht aan het ontbijt. Ik ben erg moe, maar ik heb er weer zin in. Eten is lastig. Ik moet mezelf dwingen om te eten, maar krijg geen hap door mijn keel. Toch choco pufs en wat toast op en om acht uur vertrek. Het zonnetje schijnt, dus al snel mijn jas en fleece in mijn rugzak. Het lopen gaat vlot. Zonder flinke klim- en daalpartijen.

Het landschap ziet er wel anders uit.

Na het oversteken van de m6 verandert ook het weer. Fleece weer aan en later ook mijn jas. Het is mistig en somber op de moors maar wel prachtig en ik kan makkelijk doorlopen.

Dan word ik ingehaald door David, een gepensioneerde Canadees. We besluiten samen verder te lopen, wat wel zo leuk is. Ik had David al eerder ontmoet bij de start gisteren. 

We navigeren samen en we lopen niet een keer verkeerd. Het gaat vlot. Om half een zijn we halverwege. Voor het eerst zien we ook paarden.

En mooie schapen.

En dan het laatste stuk. Onder het spoor door en nog twee kilometer.

Het zit er op. Met zulke dagen kan ik nog wel even verder. Maar dat moet wachten tot volgend jaar. Wat een geweldige ervaring. 48 uur gelopen in 5 dagen.

Nu lekker douchen, eten samen met David en dan hopelijk slapen, met pijn in je benen en voeten valt dat niet mee. Morgen weer een lange reis voor de boeg.

Tot volgend jaar!

Het zit erop

Ik ben in Kirkby Stephen. Verslag volgt

Dag 4

Weer vroeg wakker na weer wakker worden, wel moe maar ook weer zin. Ik heb weinig trek, eet wel wat en om half negen vertrek uit Patterdale.

Weer een mooie dag. De weg uit en gelijk klimmen.

Er zijn vandaag veel wandelaars. Die zijn zondag begonnen, maar omdat ik een dagje heb ingehaald, kom ik ze nu tegen. 

Na de eerste klim volgt de volgende. Mijn medelopers zijn al uit het zicht op twee na. Bij een viersprong is het twijfelen, ze gaan allemaal in zuidoostelijke richting. Ik zie twee wandelaars voor me en kies dat pad. Verkeerde keuze dus. Gelukkig kom ik William tegen die ook op weg is naar Angle Tarn en die volg ik tot aan het juiste pad. Wel weer tijd en energie verspild. Maar Angel Tarn is zo mooi dat je dit weer vergeet.

Hier broeden ganzen. Die hoor je ook goed. William gaat weer verder en ik zie de groep van 5 (4 heren en een dame) die ik vanmorgen aan het ontbijt ontmoette. Zij gaan wat vlotter dan ik, maar houden vaker pauze. We komen elkaar regelmatig tegen. Een van hen had de c2c al eerder gelopen. Ik volg ze op een afstand, helaas weer de verkeerde route. Het pad gaat glooiend naar beneden en ik ga klimmend omhoog. Dat betekent ook weer een hele steile daling voordat ik weer op het pad ben. Weer tijd en heel veel energie verloren. Er staan helaas in het Lake District geen wegwijsbordjes. 

Nu nog een laatste klim naar het hoogste punt van de c2c. Kidsty pike. 

Even bijkomen en dan weer een verschrikkelijke afdaling.

Het is nu half drie. Nu begint de lange tocht langs Haweswater. 

Het pad is niet al te makkelijk beloopbaar.  Het duurt zo'n 2 uur voordat ik aan het einde van het meer ben. Ik loop nu vlak achter de groep van 5. Net na een muurtje staat een box. Thomas's honestybox. Tegen betaling ligt hier water, frisdrank en marsrepen. Erg welkom. Dan weer verder. Dit is pas fijn lopen, jammer dat ik zo moe ben. Door schapenweiden met lammetjes. Over beekjes en hekjes naar Shap abbey. 

Nog een mijl en dan ben ik er eindelijk. Half zeven. Weer zo'n lange dag. Douchen, eten en slapen.

Tussendoortje

Nu ik toch bereik heb: even de fysieke staat.

Als ik opsta zijn mijn kuiten en mijn rug stijf. Na een douchje en de eerste meter voel ik dit niet meer tot het einde van de dag. Ik heb 1 blaar voorzover ik weet. Mijn hielen zijn afgeplakt en zolang ik er geen last van heb, hou ik dat zo. Ik slaap niet echt goed. Wat wel raar is, je zou denken dat ik in een coma van acht uur val, maar goed, ik rust wel uit, want ik heb er weer zin in. Laatste dagje Lake District. Morgen beginnen de Dales.

Dag 3

Vandaag van Rosthwaite naar Patterdale gelopen. Wat een eind zeg. Vroeg vertrokken, met alleen wat cereal en een enorm lunchpakket. Eerst langs de rivier omhoog, heel geleidelijk, maar toch stevig klimmen. Prachtig uitzicht elke keer als je je omdraait.

Telkens als je denkt dat je de top haalt, zit daarachter weer een top. Het duurt even voordat je echt boven bent. En dan gaat het fout. In plaats van de gewone route, lees sneller en eenvoudiger, neem ik de alternatieve route, lees mooier maar moeilijker. Vandaar de elf uur lopen.

Na weer aardig wat klimmen, komt dan eindelijk de steile afdaling naar Grasmere. Het is inmiddels half drie als ik beneden ben. Nog 11 km te gaan. Even pauze en snel weer door. Weer langs een rivier geleidelijk omhoog, met wat scherpe klimmetjes, maar dan de afdaling naar de vallei. Wel frustrerend als je de vallei ziet liggen maar het nog twee uur lopen is voordat je in je hotel bent.

Om half acht ben ik er eindelijk. Eerst schoenen uit en even bijkomen. Dan douchen, heerlijk warm en wat eten. Tijdens het lopen eet ik weinig ik heb vooral dorst, het eten is dan vooral droog. Gelukkig heb ik appels en repen bij me om het vol te houden. In de White Lion Inn neem ik een risotto met een glaasje witte wijn. Dan nog wat berichtjes de wereld in sturen en slapen.